Kultura ballroomu była i częściowo pozostaje dość binarna, i dopiero w ostatnich latach zaczęły pojawiać się kategorie dla osób niebinarnych, ale też nie zawsze i nie wszędzie. Jak ważny jest teraz aspekt odejścia od binarnego pojęcia tożsamości płciowej w polskiej społeczności ballroomowej?

Sinoa Revlon: Kategorie były binarne na początku. Kultura moim zdaniem nie, bo dla mnie ta kultura to przede wszystkim ludzie. Z niebinarnością był kiedyś ten problem, że ludziom brakowało nazw, określeń na tożsamości, na identyfikację, na ekspresję. Jedną z najbardziej kojarzonych osób z kategorią Face jest Octavia Saint Laurent Mizrahi, która miała ekspresję fem queen, czyli binarnej transkobiety, ale sama mówiła o sobie, że nie jest kobietą, nie jest mężczyzną, jest Octavią. Nie identyfikowała się z żadną ze znanych w tamtych czasach płcią kulturowo-społeczną. Myślę, że dziś określiłybyśmy taką osobę właśnie jako niebinarną. Dużo dzieci niebinarnych mówi o sobie w ten sam sposób, że nie są ani chłopcem, ani dziewczynką, tylko sobą, bo znają tylko te dwie utarte w naszej kulturze role płciowe. Na szczęście rozwój psychologii, seksuologii oraz normalizacja innych płci sprzyja odnajdywaniu się osobom w znacznie szer- szym spektrum gender. Poza Octavią, cała masa osób identy- fikujących się jako butch queen w ballroomie, czyli cispłciowi (AMAB – assigned male at birth) homoseksualni mężczyźni nosili stereotypowo postrzegane jako kobiece ubrania, używali makijażu, malowali paznokcie, mówiąc ogólniej mieli ekspresję płciową nie do końca spójną z wizją cisheteronormatywnego świata i wizji mężczyzny w tym świecie, więc odbiegali od tej binarnej ekspresji. W niektórych kategoriach mogli sobie na to pozwolić, inne mówiły jasno, że masz prezentować się jak cishet mężczyzna. Dlatego moim zdaniem kultura nie jest binarna, a jedynie kategorie takie były. Teraz żyjemy w innych czasach, nadal zdecydowanie łatwiejszym wyborem jest wpisywanie się w binarne ramy i niewyróżnianie się z tłumu, szczególnie kiedy ten tłum jest tak queerfobiczny, jak w Polsce, ale w ballroomie tworzymy swoją bańkę. W Stanach Zjednoczonych na kiki scenie jest nawet kategoria Gender Non-Conforming Realness. Pozwalamy sobie na bycie autentycznymi wersjami siebie, nie dążąc do tych “norm” określonych przez ludzi x lat temu, których trzyma się prawie całe społeczeństwo. Ballroom powstał właśnie po to, aby queerowe BIPOC (black, indigeous people of colour) mogły swobodnie się wyrażać w taki sposób, jaki jest dla nich przyjemny, czy to poprzez kategorie modowe, performatywne, czy urodowe, i tak dalej. Mogły pokazać swoją ekspresję płciową bez obawy o bezpieczeństwo, dać upust swojej artystycznej stronie, a te niebinarne (NB – non-binary, GNC – gender non-conforming) lub otwarte kategorie (OTA – open to all – bez podziału na identyfikacje czy ekspresję) moim zdaniem dają największą wolność, której nadal potrzebujemy, szczególnie w miejscu, w którym możemy sobie na to pozwolić bez obaw o bezpieczeństwo. Kategorie często mają podziały na Male Figure, w co wchodzą butch queens, trans man i butch, oraz Female Figure czyli ciswoman, fem queen, drag queen, jednak ja jako osoba NB, osoba z ekspresją GNC, nie chcę być porównywana do butch queen tylko dlatego, że jestem AMAB, albo tylko do drags dlatego, że moja ekspresja jest inna niż u większości AMAB, i ludzie chcą koniecznie zaszufladkować mnie z inną grupą, z którą są już oswojeni. Dlatego moim zdaniem ważne jest włączanie kategorii dla NB, GNC lub tworzenie OTA, gdzie każdy jest porównywany z każdym, a nikt nie zakłada twojej tożsamości po ekspresji.

Diana Revlon: Ja odpowiem z trochę innej perspektywy. Ballroom ma binarne fundamenty, wiele kategorii jest i prawdopodobnie pozostanie binarna, ponieważ zostały zbudowane na koncepcie binarności. Trzeba pamiętać o tym, że ballroom założyły binarne transkobiety, stworzyły go też dla własnych potrzeb. Moja kategoria, czyli realness, jest podstawą ballro- omu i kategorią dla osób trans i queer odnajdujących swoja tożsamość i ekspresję właśnie w binarności. Realness polega na odczuwaniu i zewnętrznym materializowaniu swojej tożsa- mości w kontekście binarności. Ja realness traktuję jako narzędzie, jakiego my możemy używać do komunikacji z zewnętrznym, normatywnym światem. Nie jest to kategoria dla każdej osoby trans i queer, tylko dla tych, którym zależy na binarnej ekspresji swojej tożsamości. O to też chodzi w ballroomie — w miarę ewolucji potrzeb i języka naszej społeczności ewoluują i powstają nowe, inkluzywne kategorie. Pomimo tego, że sama jestem binarna, staram się wykorzystywać moją platformę do uświadamiania osób o tym, że transpłciowość nie jest tylko binarna, nie każda osoba musi odczuwać dysforię, a passing to abstrakcyjny niemiarodajny koncept, i że każde odczuwanie tożsamości jest indywidualnym, unikatowym doświadczeniem. Tak jak powiedziała Sinoa — osoby niebinarne były, są i będą częścią ballroomu, tak jak od zawsze istnieją w społeczeń- stwie, i moim zdaniem potrzebują bezpiecznej przestrzeni dla własnej ekspresji.

Czy nie obawiacie się, że popkultura będzie miała negatywny wpływ na postrzeganie i wygląd ballroomu w przyszłości?

Madlen Revlon: Kultura ballroom zmieniła się odkąd ją poznałam, i będzie się wciąż zmieniać pod wpływem wielu czynników, nie tylko komercjalizacji. Od zawsze pojawiały się negatywne głosy i wątpliwości na jej temat, ale to jak o każdej innej dziedzinie, zawsze można powiedzieć dobre i złe rzeczy. W ballroomie bardzo mocno kładzie się nacisk na pielęgnowa- nie dziedzictwa i historii, a osoby działające na jego rzecz są wewnętrznie bardzo zaopiekowane przez środowisko, więc nie uważam żeby mogło tutaj dojść do komercjalizacji. Nie martwię się o to jak ludzie postrzegają ballroom, jest mnóstwo osób, które kochają go całym sercem i nie jest to dla nas moda, tylko prawdziwa miłość. Myślę, że ta kultura je się nie zestarzeje, i będzie sprawować ochronną funkcję dla wielu osób, które będą jej potrzebować.

Diana Revlon: To popkultura czerpie z ballroomu, odkąd ten istnieje. Ballroom w dużej mierze kształtuje popkulturę. Niestety, dzieje się to na skutek zawłaszczania naszej kultury przez osoby z nią niezwiązane, nawet jeśli są to osoby queerowe. Widzą coś, co wygląda i brzmi dobrze, i przetwarzają to na swoje potrzeby. Biorą z naszej terminologii, powiedzeń, ruchów, muzyki i stylu. Naszym zadaniem, jako społeczności ballroomowej, jest pilnowanie naszej kultury i reagowanie na sytuacje nam zagrażające. Jesteśmy bardzo głośne i reagujemy błyskawicznie, ale nie zawsze udaje nam się wygrać walkę. Nasza kultura może być postrzegana negatywnie przez osoby, które czerpią z niej bezmyślnie i bez kontekstu.

Wielu osobom, z którymi rozmawiałem przed wywiadem, ballroom naprawdę pomógł zaakceptować siebie, swoje ciało i odnaleźć się w społeczności. Jednak od razu nasunęło mi się pytanie: jak ciągła konkurencja, sędziowie i oceny czyjegoś ciała przez osoby trzecie łączy się z samoakceptacją, wsparciem ze strony innych oraz odnajdywaniem siebie?

Madlen Revlon: Ballroom jest alternatywną rzeczywistością, w której napotykamy te same sytuacje, które przytrafiają nam się w świecie zewnętrznym z tym, że umiejętności przydatne do radzenia sobie trudnymi sytuacjami możemy trenować jest dla każdej osoby. Jest on dla osób, które chcą się z nim związać, czasem metody przypominają potocznie mówiąc „terapię szokową”. Ale ważne jest by zrozumieć, że robimy to wszystko dla siebie i podstawą jest to, jak my się czujemy wy- chodząc na catwalk, by czuć się dobrze. Dlatego jest ważna rola osób wspierających cię w podróży odkrywania ballroom. Cele i role w ballroomie mogą być różne, nie wszystkie osoby muszą wygrywać Grand Prize (nagrody), przede wszystkim musisz czuć dumę z siebie i tego, że masz na tyle odwagi, by wyjść na catwalk i po zejściu z niego czuć satysfakcję.

Diana Revlon: Z mojego punktu widzenia: pomimo tego, że trofeum jest tylko jedno i rywalizujemy między sobą, to dalej w atmosferze celebracji i czerpania od siebie energii. Wydaje mi się, że każda osoba w ballroomie dąży do tego, żeby być coraz lepsza w swojej kategorii, i atmosfera rywalizacji pomaga nam napędzać się nawzajem. Daje nam cel. Konflikty stara- my się też wyjaśniać na catwalku, i również dają nam energię do pracy. Bal to punkt kulminacyjny dla naszej społeczności i służy jako finalne spotkanie po długich okresach przygotowań i treningów. Jakość jest dla nas ważna, wyjścia w katego- riach są dla nas ważne, walka o siebie jest dla nas ważna, a jeśli uda nam się zdobyć trofeum, satysfakcja ze swoich starań jest jeszcze większa. Z drugiej strony, w jednej z moich kategorii, realness, oceniana jest „prawdziwość” osoby uczestniczącej, a przecież każda z nas jest prawdziwa. Ja w tym przypadku podchodzę do tego w ten sposób: każda osoba wychodząca w realness, każda Fem Queen jest zwyciężczynią, bo żyjemy naszym autentycznym życiem każdego dnia, i miałyśmy siłę i samoświadomość, by o siebie zawalczyć. Takie przesłanie staram się nieść wychodząc w tej kategorii.

Madlen, jak wspierasz psychiczne i emocjonalne samopoczucie swoich dzieci, szczególnie tych, które mogą spotkać się z dyskryminacją lub marginalizacją poza sceną ballroomową?

Madlen Revlon: Z moimi dziećmi w House of Revlon mam bardzo bliską relację i jesteśmy dla siebie rodziną z wyboru. Rozmawiamy ze sobą codziennie i dzielimy się swoimi troskami. Codziennie rozmawiamy o sprawach ważnych, ale i trywialnych. Edukujemy się nawzajem i szukamy rozwiązań na wsparcie nie tylko siebie, ale też społeczności. Wiemy o sobie dużo, ale to nie są jedyne osoby, które nazywają mnie matką. Przez wiele lat „wychowałam” sporo osób, niektóre moje dzieci mają nawet swoje dzieci, co uważam za jeden z moich największych sukcesów. Na początku za bardzo angażowałam się emocjonalnie w każdą osobistą historię, co niezbyt dobrze na mnie wpływało, bo sama też nie bez powodu znalazłam się w tej kulturze. Z biegiem lat, po kilku trudnych lekcjach, metodą prób i błedów, wiem, że jedna osoba nie jest w stanie odpowiedzieć na tyle różnych potrzeb, i że społeczność ma ogromną moc. Teraz nadal się uczę tego, jak być osobą liderską i wspierającą, ale robię to znacznie rozsądniej i wiem, że wszystkiego sama nie jestem w stanie rozwiązać. Mam wokół siebie wspa- niałe osoby, które mogą także pomóc innym, moją rolą jest łączenie osób z podobnymi historiami życiowymi. Działamy teraz łańcuszkiem „podaj dalej” – ktoś cię wsparł? Wesprzyj kolejną osobę! Z racji tego, że jestem pod pewnymi względami uprzywilejowana, korzystam z tego, by dać głos osobom, które w pierwszej kolejności by go nie dostały. Edukuję osoby w moim najbliższym otoczeniu, ale także w przypadkowych życiowych sytuacjach. Gdy dostaję zlecenia, zawsze angażuję osoby o różnych tożsamościach. Od lat organizuję wydarzenia związane z ballroomem (warsztaty, panele dyskusyjne, balle, kuratoruję scenę ballroom w La Pose). Kiedyś usłyszałam, że jak chcesz iść szybciej, to idź sama, ale jak chcesz dojść dalej – idź w grupie. To dłuższy proces, ale bardziej satysfakcjonujący, bo angażuje i wspiera więcej osób. Nasz aktywizm i wsparcie nie zawsze musi mieć spektakularne rozmiary – czasem wystarczy zwrócenie komuś uwagi na język, którym się posługuje, albo zapytanie kogoś „jak ci minął dzień?”

Czy możecie podzielić się z nami szczególnie pamiętnym lub znaczącym momentem w historii House of Revlon?

Kamilla Revlon: Myślę, że otworzenie polskiego chapteru, przyjmowanie każdej z osób, wiązało się z dużą dawką emocji i wzruszeń. Moje i Madzi pierwsze balle jako Revlon, wspólne prace, podróżowanie, organizowanie, milion rozmów i żartów (choć to chyba powinno być wymienione jako pierwsze). Jak- bym miała przywołać jeden szczególny moment który zapadł mi w pamięci, był to wyjazd do Paryża na ball Viniiego. Byłyśmy tam wszystkie razem, każda pokazała się z najlepszej strony, siedziałyśmy w jakiejś knajpie w malowniczym Paryżu, i było to chyba ogólnie jedno z lepszych moich wspomnień z zeszłego roku. Myślę też, że te momenty ciągle się tworzą, bo my nigdy nie stoimy w miejscu, a większość sytuacji, które nam się przydarzają, zamieniamy w pamiętne i znaczące.

Diana Revlon: Dla mnie najważniejszymi momentami były The 80s Ball w Warszawie i The Halloween Ball w Paryżu w 2022 roku. Na The 80s Ball Madlen, Kamilla, i Kobe Revlon (Godfather house’u z Paryża) toczyli spór z Alaią Miyake-Mugler w czyim będę housie, i śpiewali mi na raz swoje chanty. Wtedy byłam dopiero niecałe 6 miesięcy w ballroomie i poczułam się ogrom- nie doceniona, zauważona, poczułam, że jest to moje miejsce. Jako, że Madlen już od początku była moją matką, wybrałam Revlon i parę miesięcy później wyszłam jako Diana Revlon na The Halloween Ball. W Paryżu spędziłam niezapomniany czas z Polish Chapterem, ale poznałam też international rodzinę Revlon i rozpoczęłam relacje, które będę miała na lata.

Madlen Revlon: Dla mnie chyba najbardziej emocjonującym momentem było zostanie Matką polskiego rozdziału Iconic House of Revlon. Byłyśmy z Kamillą ogłoszone na LSS na My Sisters Lives Matter Ballu w Paryżu. Towarzyszyło mi ogromne poczucie docenienia naszych wieloletnich starań dla kultury ballroom, poczucie wsparcia osób z naszego domu to emocja nie do opisania. To ogromna odpowiedzialność sprawować tę funkcję w tak potężnym house, który powstał w 1989 roku w Nowym Jorku. Każdego dnia mnie to napędza do działania i czuję ogromną wdzięczność za to, że jestem częścią domu Revlon i kultury Ballroom.