Kwestia roli Barbie w popkulturze ma ewidentnie głębokie korzenie polityczne i społeczne. Zrozumienie, w jaki sposób i w jakim stopniu produkty przekazują pewne wartości, może pomóc w rozwiązaniu „problemu kury i jajka”, czyli poszukiwania punktu wyjścia szerszych uprzedzeń społecznych, które otrzymujemy z zewnątrz. Czy ludzie najpierw przyswajają normy, które reprezentuje Barbie, czy to jednak jest jej wina, że wciąż uważamy białą, chudą, niebieskooką kobietę za domyślny wzór do naśladowania? Osoby feministyczne od dziesięcioleci angażują się w debaty dotyczące wpływu lalek na młode dziewczęta, podczas gdy my, chronicznie online queery, próbujemy ją odheteroseksualizować, szukając ukrytych aluzji w kreskówkach wskazujących na jej queerowość. Mattel też angażuje się w aktywizm polityczny, czy to aktywnie, czy biernie. Próby liberalizacji wizerunku lalki, podejmowane przez korporacyjnego giganta, ucieleśniały się głównie w tym, że Barbie dostawała stroje zawodów wcześniej zarezerwowanych tylko dla mężczyzn. Mattel nie miał jednak problemu z jed- noczesnym sparowaniem się tej à la feministycznej narracji z militarystyczną propagandą poprzez ubieranie Barbie w mundur wojskowy. To znaczy, jeśli mężczyźni popełniają zbrodnie wojenne, to dziewczynki też powinny, co nie?

Historia promocji Mattel ujawnia relację między sprzedawcą a kupującym, która działa jak wieczne wahadełko marketingowe, które próbuje zadowolić każdego, a przynajmniej nie uczynić krytyków zbyt niebezpiecznymi dla ich rocznych rachunków zysków i strat. Podejście przyjęte przez Mattel jest zgodne z teorią hegemonii kulturowej opisanej przez marksistowskiego filozofa Antonio Gramsciego. Według tej teorii, dominujące grupy społeczne umacniają swoją władzę nie tylko poprzez egzekwowanie zasad, ale także poprzez kultywowanie systemu przekonań, który zachęca podporządkowane jednostki do postrzegania ich statusu jako naturalnego. To włącza potrzebę oporu w ramy potrzeb bazowych, tłumiąc w ten sposób samą możliwość innego stanu rzeczywistości. Hegemoniczny system przekonań nie zawsze musi dążyć do dyktatury na kształt tej orwellowskiej – kontrolowany opór wobec normy jest całkiem mile widziany, jeśli nawet nie zachęcany. Poprzez produkowanie niebiałych Barbie, Barbie astronautek i “cokolwiek-co-kobiety-mogą-legalnie-robić” Barbie, nacisk kładzie się na to, że astronauta niebędący mężczyzną jest czymś szokującym, a nie na to, że warto rozbić szklany sufit na rynku pracy. Jesteśmy bardziej skłonni sie- dzieć cicho, jeśli myślimy, że nie bawiąc się lalkami, lub nigdy nie nosząc różowych rzeczy, uczyni nas buntownikami. Mniej prawdopodobne jest, że będziemy zagrożeniem dla porządku społecznego, jeśli zgodzimy się do szukania protestu w rzeczach, które tylko nawiązują do prawdziwego buntu. Jeśli masz czerwoną błyskawicę na zdjęciu profilowym na Facebooku, ale nie wyrażasz sprzeciwu wobec TERFów, nie czyni cię to dobrą osobą feministyczną. To raczej czyni cię jedną ze śrub w maszynie, która zapewnia niektórym zmarginalizowanym społecznościom podgląd tego, jak może wyglądać dobre traktowanie.

Jeśli więc bycie przeciwnikiem Barbie jest czymś złym, ale to, co Barbie uosabia też nie jest ok, czy powinniśmy odzyskać tę koncepcję od zera?

Można spróbować. Estetyka barbiecore i bimbocore stała się kluczową częścią estetycznego odrodzenia Y2K, które trwa dłużej niż ktokolwiek by się spodziewał. Rynek odsprzedaży różowych ubrań gwałtownie wzrósł od czasu opublikowania w prasie zdjęć Margot Robbie i Ryana Goslinga do nadchodzącego latem filmu o Barbie. Jednak trend ten nie rozpoczął się teraz, giganci świata haute couture, tacy jak Moschino, byli pionierami pewnej intelektualizacji różowego koloru na wybiegach od 2015 roku. W latach 00-tych różowe ubrania były zarezerwowane dla oryginalnych bimbo, które nie były chwalone w Internecie tak, jak teraz, ale raczej wyśmiewane w tabloidach. Styl Paris Hilton, Lindsay Lohan i Britney Spears nie był uwa- żany za pożądany przez tak zwaną klasę wyższą, mimo że był on na szczycie popularności. Kiedy kilka lat temu ten trend wrócił, zobaczyliśmy główną bohaterkę serialu „Obsesja Eve” Villanelle mordującą ludzi w długiej, agresywnie różowej sukience, kontynuując po raz kolejny girlboss narrację – kobiety też mogą być zagrożeniem dla społe- czeństwa! Barbiecore w swoim obecnym stanie przeklasyfikowuje kobiecość i, jak opisała Amber Butchart z Art Review w „The Politics of Barbiecore” – na nowo wyobraża ideę przedstawioną przez Marilyn Monroe w „Diamonds are a Girl’s Best Friend”. Diamenty zostały zastąpione przez akrylowe paznokcie i “Das Kapital” Marksa. Głośne po- parcie dla lewicowych idei wśród kreatorów na #bimbotoku, które nie są poparte „poważnym” wyglądem, stanowi świeżą esencję współczesnego aktywizmu. Już nie musisz wyglądać, jakbyś wczoraj broniłx doktorat z queer stu- dies, by postrzegali cię profesjonalnie. To z kolei zmienia rolę kobiet takich, jak Paris, Britney i Lindsay, widzianych wówczas jako punchline’y żartów, a obecnie jako ikony lub, w najgorszym przypadku, ofiary.